Jak pracuję

Zakładam, że:

1) Każdy objaw psychiczny ma unikalne znaczenie w życiu osoby, która go doświadcza.

2) Trudności emocjonalne i problemy psychiczne wynikają z konfliktów emocjonalnych między różnymi częściami osobowości. Mogą być one związane zarówno z wrodzonymi czynnikami biologicznymi, takimi jak temperament, jak i z doświadczeniami, szczególnie we wczesnym okresie życia, oraz relacjami interpersonalnymi danej osoby.

3) Konflikty te są w znakomitej większości nieświadome, a ich odbicie znajdujemy w relacjach między różnymi częściami nas samych, oraz w naszych relacjach z innymi czy, bardziej ogólnie, ze światem zewnętrznym (w tym np. systemem opieki zdrowotnej czy edukacji).

4) Nawet jeśli coś bardzo nam w życiu przeszkadza i świadomie dążymy do zmiany, inne części naszej osobowości często działają przeciwko tej zmianie i się jej opierają.

W związku z tym:

1. Celem moim nie jest całkowite "wyleczenie", które jest nierealne, ani usunięcie bolesnych emocji i konfliktów, które są częścią życia, ale lepsze zrozumienie samego siebie przez pacjenta

2. Jest to próba odnalezienia odpowiedzi na pytania:

   • Dlaczego jestem taki/taka, jaki/jaka jestem?

   • Co mnie ukształtowało?

   • Co czuję w różnych sytuacjach i dlaczego?

   • Jak reaguję w różnych sytuacjach i dlaczego?

3. Uzyskanie choćby częściowej odpowiedzi na te pytania wymaga środowiska, w którym można połączyć intelektualne zrozumienie z doświadczeniem emocjonalnym, w sposób tworzący w życiu pewną przestrzeń, wybór i elastyczność.

4. Celem moim jest zatem stworzenie każdemu pacjentowi takiego środowiska; warunków, w których pacjent może ponownie przeżyć i lepiej zrozumieć swoje trudności, a dzięki temu prowadzić bardziej świadome i szczęśliwsze życie.

Jak to wygląda?

W trakcie sesji zadaniem pacjenta jest dzielenie się na bieżąco tym, co przychodzi mu na myśl, bez zatajania czy cenzurowania treści własnych myśli i doświadczeń emocjonalnych.

Psychoterapeuta w trakcie sesji więcej słucha, a mniej mówi. Używa więcej zdań oznajmujących niż pytających. Dąży do zachowania neutralności, czyli nie staje po żadnej ze stron konfliktów wewnętrznych pacjenta. Jest "czułym obserwatorem" - dostrojonym do komunikacji werbalnej i niewerbalnej pacjenta, z niesłabnącą ciekawością pacjenta i jego życia umysłowego i brakiem ambicji w stosunku do pacjenta. Dzięki temu pacjent:

• nie jest osądzany/ oceniany w kategoriach dobra/ zła,

• nie musi realizować planów psychoterapeuty tak, jak być może w przeszłości oczekiwano od niego, że zrealizuje plany swoich rodziców,

• jest akceptowany jako osoba, którą w danym momencie jest i z dążeniami, do jakich zmierza.